هنوزم با تو نشستن به همه دنيا ميارزه

چقدرجالب شده همه چی دارم شبیه یه چیزی میشم که انگار اصلا شبیه خودم نیست باورم نمیشه گاهی روزها میگذره و من حتی یاد این وبلاگم هم نمیفتم باورم نمیشه که دارم فراموش میکنم اونی رو که دنیام بود حس رهایی میکنم حس میکنم دارم از یه زندان آزاد میشم زندانی که خودم ساخته بودم و اون نگهبانش بود دیگه نمیخوام توی این زندان باشم میخوام رها کنم و برم     پ ن: حالم بهتر شد خدا....ممنونم که رهام نکردی و توی مسیر خوبی قرارم دادی باز هم رهام نکن دلم بارون میخواد کاشکی بارون بیاد هنوزم با تو نشستن به همه دنيا ميارزه...